ลิขิตรักทะลวงมิติ

เกริ่น

“ชามา หล่อนจะไปไหน”เมื่อเห็นร่างบางที่เดินแกมวิ่งจากไป ชายหนุ่ม ก็วิ่งตามร่างบางไปทันที

“ชามาจะกลับบ้านแล้าเจ้าค่ะ ที่นี้ไม่ต้องการชามาแล้ว” ชามาหันกลับมาพร้อมกับหยดน้ำตาอาบแก้ม 

“!ไม่ได้! ข้ายังไม่อนุญาตไห้กลับไปเลย เจ้าริอาจขัดคำสังข้ารึ” ชายหนุ่มเอื้อมไปจับหญิงสาวไว้แล้วดึงเข้ามากอดไว้แนบอก

 “ชามาจร้าอย่าทิ้งพี่ไปเลยหนา”

ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำพร้อมอุ่มหญิงสาวไปในห้อง แต่ต้องหยุดชงักเมื่อมือน้อยนิดบรรจงทุบไปที่อกของชายหนุ่ม “อย่าเจ้าค่ะ!อย่าทำแบบนี้เลยเจ้าค่ะ ข้ามาอยู่ที่นี้เพียงเพราะข้าอาจจะหลงทางมา ปล่อยข้าไปเถอะนะเจ้าค่ะ”เสียงชามานั้นสั่นระริก ถึงแม้จะรุ้อยู่เต็มอกว่าอย่างไรซะก็ไม่ได้หมายถึงหลงทาง  “ไม่ได้”ชายหนุ่มพูดจบก็ประกบปากหญิงสาวอย่างดุดัน เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ จนชามานั้นหายใจไม่ออกร่างบางสั่นละทม เสียงเงือกสุดท้ายได้ห้ามเขาไว้ “ได้โปรด คุณสิงห์ หยุดเถอะนะเจ้าค่ะ”ก่อนที่ร่างสูงใหญ่นั้นจะแผลจะออกจากร่างบางด้วยหัวใจที่สั่นแรงร่างกายร้อนผ่าวๆ